over de verwarring tussen liefde en seksualiteit

Wat is de verwarring groot tussen liefde en seksualiteit, ik merk het alsmaar meer in mijn praktijk, rondom mij en ook in mezelf.

Jaren lang heb ik verbonden met mensen door snel in de seksualiteit te gaan. Met mijn ex-man 1e date gepraat, 2e date op het einde gezoend en 3e date gevreeën.

Ik vond dat heel normaal, dat was de gang van zaken. En dat is die nog altijd voor heel velen onder ons.

Een paar maanden geleden kwam er een man in mijn leven. Een eerste afspraak gewoon gebabbeld, een tweede afspraak terug gebabbeld en dan kwam er een knuffel en de derde afspraak merkte ik dat er meer werd verwacht, toch ten minste zoenen.
Ik had het erover met een vriendin van me en die vertelde me doodleuk 'ah ja Sandra, de derde date is dat toch al wel zeker!'.

Nee dat hoeft niet, dat is niet zo.
Ik ga niet meer zoenen met een mens die ik van haar of pluim ken.
En laat staan zo een intieme daad als vrijen.

Er kwam zo een diep besef in mezelf hoe omgedraaid onze maatschappij in elkaar zit.
We willen allemaal geliefd worden en liefhebben, dat is een groot menselijk verlangen.

<En ja, de weg naar geliefd worden, is de weg naar zelfliefde, maar laat deze even opzij liggen, want dit is ook niet zo zwart/wit en daar kan ik nog een ander epistel over schrijven .>

We willen dus liefde en zoeken dat nog even buitenaf.
In die zoektocht naar liefde duiken we supersnel de seksualiteit in en dan heb ik het over penetratie seksualiteit (want seksualiteit is ook een heel ruim begrip waar vele betekenissen aan gegeven worden, waar ik ook nog een epistel over kan schrijven ;-))
Wat betekent dat we een ongelofelijk intieme daad stellen met iemand die we amper kennen.
Beseffen we eigenlijk wel hoe ongelofelijk onveilig dat is voor zoveel delen van ons?
Doordat we die zeer intieme daad stellen, gebeurt er vanalles met ons hart, dat is gewoon zo. Of het gaat gigantisch op slot of het gaat veel te wijd open.
En zo stappen we met onze 2 voeten, of 4 voeten in de liefdesbange dans.

Het jammere is dat we door deze dans bevestigd krijgen dat de liefde waar we zo naar verlangen eigenlijk niet bestaat (terwijl die bestaat écht wel) waardoor we of ons hart nog meer afsluiten of ons hart nog meer openen - zo ver dat het niet meer gezond is voor onszelf, dat we niet meer zorgzaam zijn voor onszelf.

Dus nee seks met een ander bezorgt je niet persé liefde van de ander.
Laat ons die zin nu eens eindelijk omarmen.

Liefde heeft tijd nodig, liefde groeit soms uit vriendschap, soms uit gedeelde interesses, soms uit andere omstandigheden,...
Denk maar aan onze oma en opa, hoe het daar aan toe ging, die gingen op date, soms wel voor jaren. Daar ging het allemaal zo snel niet aan toe (en ja er zijn altijd uitzonderingen).
Maar hoe mooi en respectvol is dat toch, kunnen we die nog voelen?

We zijn als maatschappij gewoon pornografisch geworden. Dat is bijna de norm. Seks als consumptieding. En het bijzondere is dat daarnaast ook een stevige lading op se*s ligt: schaamte, het controleren, het afwijzen.
Die 2 bewegingen zijn er aanwezig tegenwoordig.
En hoe kan je die in balans brengen?
Door te vertragen en door jouw eigen seksualiteit te trainen.

Dat wisten onze grootouders al, dat wisten de Taoisten al, dat wisten ze al in de oeroude mysteriescholen.
Het is tijd dat we ons die wijsheid terug eigen maken.

Weet je wat mij de doorslag gaf?
Mocht ik een dochter hebben, zou ik haar dan de verbinding toewensen die ik nu heb met mannen?
Mocht ik een zoon hebben, zou ik hem dan de verbinding toewensen die mannen nu hebben met mij?

Mijn antwoord: ik wens hen toe dat ze mogen vertragen, dat ze mogen ervaren dat de ander écht geïnteresseerd is in wie zij zijn, dat de se*suele ervaring komt vanuit liefde en dat de lust er mag zijn, dat die mag stromen en dat ze weten hoe ze daarmee om kunnen gaan, dat ze weten dat die lust se*suele energie is en dat dat enorm krachtig is, dat ze dit kunnen inzetten voor zichzelf om zichzelf lekker in hun vel te voelen, dat ze hiermee kunnen creëren, hun creatieve kracht en dat ze dan vanuit rust kunnen vrij*en en het se*suele spel mogen ontdekken.

Dit wens ik niet alleen mijn (imaginaire) kinderen toe, dit wens ik elk kind dat in elk van ons leeft toe.

En dan moet ik nu nog zeggen dat wanneer je hiermee aan de slag wil, wanneer je dit wil transformeren dat je dan bij mij terecht kan ja, dat moet dan de marketingvrouw in mij, maar weet je wat ik écht belangrijk vind, is dat je dit leest en dat je het voelt en dat het je mag raken en dat je voelt dat dit met zoveel liefde is geschreven. Liefde die overstroomt omdat ik alsmaar meer van mezelf hou.

Zo graag tot onderweg

Sandra